Subiektywny zestaw najważniejszych płyt 2015 roku

Miniony rok co prawda nie był przełomowy dla muzyki, pojawiło się jednak w jego trakcie sporo interesujących debiutów i wydarzyło kilka interesujących, oczekiwanych i nieoczekiwanych powrotów. Ponownie, kierując się całkiem subiektywnymi kryteriami, wybraliśmy płyty, które według nas zasłużyły na szczególną uwagę. Dwadzieścia najlepszych opatrzyliśmy krótkim komentarzem. Wszystko rzecz jasna w kolejności alfabetycznej. Życzymy dobrego odbioru :)

Carter Tutti Void – f(x)

Ekipa złożona z muzyków Throbbing Gristle oraz Factory Floor oferuje sześć narracji, które narastają z wolna i intensywnie by nagle rozpłynąć się, a następnie powrócić ze zdwojoną mocą pulsu robotycznych serc. Pozostawia innych elektro szamanów w zapętleniu.

Courtney Barnett – Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit

Prosta, brudna i szczera muzyka zawsze się sprawdza. W przypadku Courtney Barnett wręcz idealnie. Mieszkanka Melbourne układa ładne, rockowe piosenki bez udziwnień, które świetnie wpadaja w ucho. Jak Velveci. Co jeszcze? Robi to po mistrzowsku.

GNOD – Infinity Machines

Kolos. Jest tu wszystko: noise, techno, jazz, eksperyment i lodowaty minimalizm. Z emocji – gniew, cynizm, frustracja, cierpki humor oraz gorzki hedonizm. Fascynujący brudem, a zarazem wprowadzający w halucynogenny trans fragment uporządkowanego chaosu.

Hey Colossus – Hop The Railings

Znów fantastyczne nie wiadomo co. Wierna hardcorowej anarchii, ale zupełnie nie hardcorowa erupcja post punkowej energii, rozpędzonej na krautrockowej autostradzie, w pogoni za neopsychodeliczną przygodą i w poszukiwaniu połamanych, nowych rytmów.

Jarboe & Helen Money

Wspólny projekt dwóch odmiennych, ale mistycznie zespolonych w tajemnicy dźwięku osobowości. Podróż do mrocznej krainy, w której porywające dekadencją brzmienia wiolonczeli płyną po oceanie surowych, oszczędnych aranżacji i eterycznego głosu Jarboe.

Jeff Bridges – Sleeping Tapes

Płyta dziwna ze wszystkich powodów. Tak. Nagrał ją Ten Jeff Bridges. Dude Lebowski. Wydała ją firma hostingowa w ramach kampanii reklamowej a kasa ze sprzedaży idzie na cel charytatywny. Muzyka? Też dziwna. Głównie Jeff mówi. Ale zachwyca!

Joanna Newsom – Divers

Po pięciu latach przerwy Joanna Newsom powraca z płytą pełną metafizyki, zadumy nad kondycją współczesnego świata i przede wszystkim pięknych dźwięków, do których swoje dłonie i ucho przyłożył nieoceniony Steve Albini.

John Grant – Grey Tickles, Black Pressure

Sugestywne ballady, chwytliwe piosenki, oryginalnie wykorzystana elektronika, intrygujące wstawki, wtręty i cytaty i oczywiście przekonujący głos, a wszystko w idealnych proporcjach, to recepta, którą na trzecej płycie zastosował John Grant.

Kamasi Washington – The Epic

Porywający wizją i skalą przedsięwzięcia debiutancki album cenionego saksofonisty, wspomaganego przez cały pluton wybitnych muzyków plus orkiestrę i chór. Nieskończone inspiracje klasyką jazzu, muzyką etno, kulturą DJską i awangardą. Bitches Brew na dziś?

Killing Joke – Pylon

Mało kto potrafi zapewnić tak zaangażowaną i szczerą rozpierduchę jak Jaz Coleman z ekipą. Od lat robią swoje, zawsze z powalającym skutkiem. A to, że nowa płyta jest mniej drapieżna, a bardziej elektroniczna i melodyjna, nie umniejsza jej siły.

Liturgy – The Ark Work

Apokalipsa jest blisko. Koniec świata nadchodzi. Zagłada czai się za rogiem. Wątpisz? Lepiej uwierz! Dołącz do nowej religii, pomóż budować nową arkę i bądź ocalony. Nowa płyta Liturgy nie pozostawia żadnych złudzeń. Posłuszni będą zbawieni.

Low – Ones And Sixes

Chłodny i zamknięty krajobraz zdominowany elektronicznym pulsem, oblewanym przez fale stonowanego hałasu. Utwory, które mają pozaziemski wymiar. Humanizm głosów duetu Sparhawk i Parker zaszczepiają w tej odległej przestrzeni życie.

My Disco – Severe

Czwarty krążek posępnych postpunkowców z Melbourne przynosi prawie czterdzieści minut dusznego i klaustrofobicznego transu. Minimalistyczna gra basu i perkusji tworzy mroczną konstrukcję, wewnątrz której słychać głosy i posępnie wyje gitara.

Napalm Death – Apex Predator – Easy Meat

Jeśli zespół dobrze się rozpędzi i nabierze odopowiedniej energii już na samym początku, to później nie tak łatwo da się go zatrzymać. Załodze Napalm Death mało kto potrafi dotrzymac kroku. Ubiegłoroczny album potwierdza to w całej rozciągłości.

Nick Cave Warren Ellis – Loin Des Hommes (soundtrack)

Najbliższy pierwotnej sile improwizacji projekt duetu. Ścieżka dźwiękowa organicznie zespolona z obrazem opartym na prozie Camus. Północna Afryka, pustkowie, dwa różne charaktery. Oddany tej tajemnicy minimalizm elektroniki, gitar, sampli i dronów.

Nicole Dollanganger – Natural Born Losers

Zastrzeliłam anioła ze strzelby ojca. Powinnam była go puścić go wolno, ale pozwoliłam mu się wykrwawić. Nicolle Dollanganger słodkim głosikeim serwuje niesamowity zestaw niepokojących melodii traktujących o okrutnych stronach życia.

Self Defense Family – Heaven Is Earth

Eklektyczne granie gdzieś pomiędzy post punkiem, post hardcorem a eksperymentem. Emocjonalność tekstów wykrzyczanych na tle ściany dźwięków stanowi bardzo ważny element aranżacji. Porusza mocą kompozycji i szczerością przekazu.

The Fall – Sub-Lingual Tablet

Niewątpliwie najlepsze od lat dzieło Marka E. Smitha i ekipy. Ale nie dlatego znalazło się w tym zestawieniu. To po prostu znakomity album wymuszający od słuchacza nabrania dystansu od rzeczywistości. A Auto Chip 2014-2016 to majstersztyk.

The Pop Group – Citizen Zombie

Nieoczekiwany powrót post punkowych klasyków i to po 35 latach przerwy! Mimo że pierwotna moc dawnego brzmienia nie do końca jest obecna, to jesteśmy bardzo blisko tamtej łączacej punk , dub, free jazz i awangardowe eksperymenty energii. Jak dawniej -wbrew nazwie zespołu.

Viet Cong – Viet Cong

Debiut zespołu definującego pojęcie rockowego eklektyzmu. Rewelacyjna eksploracja najlepszych alternatywnych wspomnień lat 80′, w której jest miejsce na lo-fi, noise, elektronikę, sfuzzowane gitary, transowe bębny, drony i głęboki, nieco zimnofalowy wokal.

AFX / Aphex Twin – Orphaned Deejay Selek: 2006-2008